Daar zit ik dan, met buikpijn op de bank, ingezakt voor me uit te staren. M’n gedachten gaan alle kanten op, maar het doet me niks. Het maakt me eigenlijk ook niets uit. Ik richt me op buiten. Zie het mooie groen, nat van de regen ziet het er fris uit. Een vogel die zich wast in de waterbak. Een mondhoek beweegt wat omhoog, maar gadver wat een dag. Laat deze maar weer voorbij zijn.
Hoewel voelen niet altijd makkelijk en fijn is, willen we wel kunnen voelen. Alleen weten we soms niet hoe. Denken we het niet (meer) te kunnen. Vinden we dat we dat nooit hebben geleerd. Heeft het heel lang niet gemogen of gekund. Maar er is een verlangen. En de afstand er naar toe voelt groot.
Je bent je er dus ergens wel van bewust dat het anders kan. Minder in je hoofd, minder op de automatische piloot, je wilt graag meer voelen dat je ook voor jezelf leeft. Dat het meer op jouw manier kan. En misschien ook wel mag. Alleen heb je geen idee hoe dan.
Stiekem heb je al heel veel gevoeld in deze blog, wellicht ben je je er nog niet van bewust. Elk zintuig, elke houding, beweging, elke kriebel die je waarneemt, voel je ook. Door die te benoemen ga je weer een laagje dieper voelen. Misschien is dat een start.
Voelen hoeft ook niet groots en meeslepend te zijn. Wat is jouw beeld bij voelen? Heb je daar een verwachting bij? Een behoefte? Mag het ook gewoon zijn wat het is? Dat je de ene keer een gigantische huilbui ervan krijgt, de andere keer een glimlach, een slik of rust ervaart. En dat je daar dan niets mee hoeft te doen. Je hoeft er niets van te vinden met je hoofd. Je hoeft het niet groter of kleiner te maken.
Wat als je iets meer afstand neemt van jezelf en als het ware dat vogeltje bent, dat van buiten in de waterbak naar je kijkt. Kan je dan gevoel toelaten en het er even laten zijn?
Comments